Het eerste stukje

De ontdekking. 

Vanaf het moment dat naar buiten kwam dat de serie online zou komen irriteerde ik mij al mateloos aan de titel en het concept van de serie 'de K van Karlijn'. Ik kon me er vreselijk over opwinden dat zoiets persoonlijks als een naam gekoppeld werd aan zo'n heftige ziekte en dan ook nog mijn naam! Ik vond het misselijkmakend! Maar vroeg me ook af waarom ik me er zo druk over maakte, want wat had het nou met mij te maken, ik heet alleen toevallig ook zo. Misschien dat ergens in mijn onderbewuste wel een stemmetje zei dat dit toch ooit realiteit zou worden. Die ooit kwam veel te snel..

3 weken terug op 7 mei stond ik in de avond nieuwe kleding te passen die met de post binnen gekomen was. Een onwijs toffe jumpsuit met een sexy decolleté. Dus ik zei lachend tegen Kevin, terwijl ik mijn decolleté vast hield 'Kijk eens dit is een leuke voor in de slaapkamer, mag hier wel een hempje onder dragen!'. En toen voelde ik ineens daar die knikker. 'Ehm Kev, ik voel hier iets en dit was vorige maand nog niet zo hard.' ik wist het gelijk; dit is niet oké! 

De huisarts. 

De volgende dag 8 mei ben ik gelijk naar de huisarts gegaan. Zij stelde mij redelijk gerust, want voelde als een cyste en kon ook mijn cyclus nog wel even afwachten, als ik dat wilde. Maar ik wilde gelijk een mammografie, want het voelde niet oké.

De mammografie en echo. 

Toch enigszins opgelucht dat het een cyste zou kunnen zijn ging ik 12 mei redelijk relaxed naar de mammografie. Ik ging alleen, want zal me wel weer druk maken om niks, komt wel goed! Tot ik van de mammografie naar de echo kamer werd gebracht en daar even moest wachten op de radioloog. Dat duurde heel lang.. Veel langer dan de mammografie die ik vorig jaar januari kreeg, want die werd gelijk door dezelfde vrouw gedaan.. Er kwam een nieuw gezicht binnen stappen. 'Oh mijn collega is er nog niet? Die is vast nog even met de arts naar de mammografie aan het kijken. Even geduld nog.' en weg was ze weer. Weer heel lang doodse stilte.. Dit duurde te lang. Wat hebben ze gezien? Oh shit dit is niet goed! En daar kwamen ze binnen, met zn 3e. De 1e verpleegkundige een oud collega van mijn bijbaantje in de bios, had ineens een andere blik in haar ogen. Kut. Een hoop gerommel en gedoe met het beeldscherm om het te verplaatsen. Kut kut hij wil niet dat ik kan zien wat hij al weet.. 'We gaan eens even kijken mevrouw Schoofs.' gek ik gebruik mijn meisjes naar al 12 jaar niet meer.. Weer een lange stilte een koud ding op mn tiet en dan draait hij het beeldscherm naar mij toe. Een grote zwarte golvende vlek staart mij aan. 'Ik wil eigenlijk dat dit rond is.' de grond voor mijn voeten begint af te brokkelen en veranderd langzaam in een afgrond. Dit is foute boel. Ik weet het gelijk. Er wordt mij verteld dat ik me vooral geen zorgen moet maken, het kan ook een fibroadenoom zijn (ik heb op dit woord geoefend hoor!) , maar dit moet wel degelijk zo snel mogelijk onderzocht worden met een biopte want 'Ik weet het gewoon niet' aldus de arts. Tranen springen in mijn ogen. Ik wil hier weg! Ik heb frisse lucht nodig. De muren komen op me af en beklemmen me. Ik wil naar Kevin.  Ik krijg een afspraak in mijn handen geduwd voor dinsdag 12 mei, want helaas geen mammapoli vandaag en morgen Hemelvaart.. Mammapoli, wat een kutwoord! Mama zijn is leuk, dit is een hele nare accosiatie.. 

De Biopte. 

5 en een halve dag later, met heel veel tijd om mijn hersens volledig op hol te laten slaan. De biopte. Vreselijk! Doodeng en achteraf heel pijnlijk. Een blauwe beurse borst, hopelijk voor niks! Gelukkig heb ik niets gezien en gevoeld, want een 6mm naald met mijn prikken fobie, holy moly😳  Voor Kevin zal dit heel anders geweest zijn, want die heeft alles gezien. Achteraf vertelde hij dat er flink gerommeld en gewroed werd en dat het behoorlijk bloede! Ik heb hier niks van mee gekregen. Ik heb verwoed naar het plafond gestaard en mijn ademhaling geteld.. Ben dus erg onzeker over de blauwe plekken en vooral dat mijn hele borst zeer doet in plaats van alleen de plek waar het zit.. Nu een week wachten op de uitslag..

De uitslag. 

Na 7 hele lange dagen wachten de uitslag. Een week van spanning is in een waas voorbij gegaan. Ik weet inmiddels heel zeker; dit is geen fibroadenoom. Ik heb mij research gedaan. Nee hoor, niet op van die enge forums, alleen op de sites van het Antonie van Leeuwnhoek en de Alexander Monro kliniek. Fibroadenoemn zijn wit op echo's, maar dit was zwart. De huisarts bevestigde dit maar: 'Houd je nu rustig, want het kan nog alle kanten op! Ook als het geen fibroadenoom is kan het goedaardig zijn.'

Ik voel aan alles: dit is niet goed, maar hoop natuurlijk dat het goedaardig is en in elk geval dat het makkelijk met een operatie weg te halen is, het zit tenslotte op 1 plek. Dat laatste houd ik me krampachtig aan vast. Ik de auto op weg naar het ziekenhuis bespreken we samen dat we blij dat als we het in elk geval maar weten. Duidelijkheid is nu zo belangrijk, want als we het weten dan kunnen we een plan maken. Het niet weten is vreselijk! Het lange wachten is een ramp!

Bij binnenkomst wordt vanwege corona gevraagd of je een afspraak hebt en op welke afdeling, omda tje met zn 2e bent. 'Oncologie' gatver wat een vies woord! Het klinkt absurt als ik het hardop uitspreek. In de wachtkamer duurt het ook weer lang.. We zijn 10 minuten te vroeg en er is een uitloop van uiteindelijk ruim een half uur. Ik wind me erover op en zeg dat ik er wat van ga zeggen. Samen maken we nerveus grapjes over andere mensen in de wachtkamer en zitten trillend als een rietje tegen elkaar aan geklemd. Er gaat zoveel door mijn hoofd.. Voor het eerst in mijn leven hoop ik met elke vezel in mijn lijf dat mijn intuïtie het grondig mis heeft. We worden geroepen en lopen mee met de arts..

'Er zijn kwaadaardige cellen gevonden' stilte...het laatste stukje aarde voor mijn voeten stort in de afgrond.. Ik stel gelijk een waterval van vragen, want ik wil weten wat nu? Wat gaan we doen om ervoor te zorgen dat ik weer beter word? 'Laat het even landen.' landen? Hoezo? Ik wist dit al en ik wil weten welke vervolgstappen er nu genomen worden om dit giftige ding uit mijn lichaam te halen!! Maar er komt meer..

Alleen een operatie is niet genoeg. Wat??? Bestralingen na de operatie is een zekerheid. Wow hier had ik even geen rekening mee gehouden.. 'Chemo is bij jou een twijfelgeval'. Ho, wacht even chemo?! Ik had alleen een operatie in mijn hoofd, dit gaat de verkeerde kant op.. "Je hebt een snel groeiende, kwaadaardige tumor in je borst. Er zijn op dit moment geen verdachte cellen gevonden in de klieren, dat is gunstig, maar zegt niet dat ze er niet zijn. De tumor lijkt op de mammografie en echo 1.2cm. De norm voor chemo voor een operatie is maximaal 1 cm groot, maar die van jou zit daar net iets boven en groeit snel dus chemo is waarschijnlijk noodzakelijk, voor of na de operatie, dus we gaan een MRI inplannen om meer informatie te krijgen over de grote en eventueel omliggende uitzaaiingen."

Holy shit.. Chemo operatie, bestraling, the whole pakkage staat op het menu...  "De operatie zou mogelijk borstbesparend kunnen, maar het zit in je decolleté, dus dan krijg je alsnog een litteken daar, het zit eigenlijk op een rotplek en dan is er nog de mogelijkheid dat je het gen bij je draagt ivm de achtergrond van je oma en moeder, ook dit gaan we met spoed onderzoeken, om een goed beeld te krijgen." wacht even.. Een rotplek? Decolleté? Besparen? Niks daarvandaan eraf die handel! Er komt nog zoveel informatie achteraan.. Achteraf een grote waas. Gelukkig neemt de verpleegkundige ons mee naar de volgende ruimte en legt het allemaal nog eens rustig in mensentaal uit schrijft alle afspraken op en omcirkeld in een brochure alles wat ik nu echt heb, zodat ik het thuis na kan lezen.. Nu weer een week wachten, maandag 31 mei de MRI en pas dinsdag het verlossende woord; hoe groot? Welke behandeling en vooral... Zijn er uitzaaiingen zichtbaar?

We staan hand in hand aan de rand van een afgrond, met allebei een eigen uitzicht om de vervolg stappen en een volledig op zijn kop gezet leven. Tranen over ons gezicht hoe moeten we dit aan onze kinderen gaan vertellen? Hoe gaat ons leven er nu uitzien? Dromen waar we naar uit keken die over het randje van de afgrond in de diepte verdwijnen.. 

...Ik heb borstkanker... 

Maar ik ga beter worden! Ik zorg dat ik geen steen onberoerd laat. Ik ga er alles aan doen om beter te worden en bij mijn mooie, fijne gezin te blijven..!!