Next stop MRI

De MRI

Ik was vergeten hoe groot dit ding was.. De laatste keer dat ik erin lag kwam ik voor een (in vergelijking met nu simpele) nekhernia.. Nu hangt mijn toekomst af van wat dit apparaat gaat scannen slik! Mijn intuïtie schreeuwt wederom, dat de uitslagen niet gaan zijn wat ik hoop.. Nog nooit heb ik zo gronig gehoopt dat mijn intuïtie het een keer mis heeft..

Weer een uitslag.. 

Er zijn geen uitzaaiingen, wat super fijn is!! Wat een opluchting! De tumor is wel groter dan 1 cm, helaas toch chemo.. Daar gaan mijn lange haren schiet er door mij heen.. Het is ook een van de vragen(wederom) die ik stel. "Wanneer moet ik mijn haar laten knippen om er een haarwerk van te laten maken? Ik wil mijn eigen haar voor een haarwerk gebruiken. Heb namelijk net een half jaar geleden weer mijn haar gedoneerd aan de haar stichting, dat had ik nu beter zelf kunnen gebruiken" meelevende blikken. Dat komt allemaal bij de oncoloog aan de orde wordt er verteld.

Oncoloog, shit dit gebeurt echt... Ergens diep in mij heeft al die tijd een klein mannetje, verstopt achter een muurtje, mij ingefluisterd: "misschien hebben ze een foutje gemaakt, of misschien is er bij het biopt genoeg weggehaald om die chemo te kunnen skippen"  De keiharde waarheid is dat ik chemotherapie ga krijgen en wel binnen 5 weken al starten.. Shit ik ben nu echt een kankerpatiënt.. Verder worden er afspraken ingepland om een marker te plaatsen (joepie weer zo'n alle-jeses grote naald in mn tiet) in de tumor, want we hopen natuurlijk  dat de tumor door de chemo helemaal verdwijnt en dan moeten ze tijdens de operatie weefsel weghalen daar waar de marker zit voor onder een microscoop. Ja, want de operatie komt daarna.. En dan bestralingen.. Ook daar worden afspraken voor gemaakt, want ik moet naar de radiotherapeut om voor te bereiden op de bestraling. Maar die klinkt nog zover weg pff.. 

5 weken.. Binnen 5 weken.. En dan stort mijn wereld in.. Dan land alles van de afgelopen weken.. De tranen kan ik niet meer stoppen en biggelen over mijn wangen.

Ik besef dat ik met mijn geliefde werk zal moeten stoppen, ik hoopte nog een paar weken door te kunnen werken.. Op de achtergrond hoor in mijn arts zegfen: "houd er rekening mee dat je wel een jaar eruit bent voordat je weer aan opbouwen in je werk kunt gaan denken.." Alles brokkelt af, nu in sneltreinvaart.. Ik hoopte nog afscheid te kunnen nemen van mijn geliefde aanleunkinderen en dagelijkse routine.. Maar plots bestaat je leven uit ziekenhuis afspraken, plannen maken voor een haarwerk, en het vooruitzicht dat je vreselijk ziek te gaan worden, een enorme donkere wolk van chemo, operen, ziek zijn, bestralen.. En heel hard vechten om beter te worden!! Want.. 

Ik weet dat ik het kan, ik weet dat ik hier doorheen kom, ik weet dat ik beter ga worden..

Iedereen zegt: 'Dat is goed nieuws geen uitzaaiingen!' En natuurlijk ben ik daar ontzettend blij mee, maar onder dat nieuws schuilt in mijn hoofd een hele hoop verdriet van alles wat plots tot stilstand komt of niet door kan gaan.. Kleinigheden zou je zeggen, Dance Valley bijvoorbeeld.. Maar na anderhalf jaar uitgekeken te hebben naar de opening van het land, gaan de deuren voor mij opnieuw op slot..en achter die deur zit een jaar (want daar moet ik op rekenen zegt de arts) ziekte op me te wachten. Blech.. 

Tijd om te verwerken is er nauwelijks, morgenochtend de eerste afspraak bij de oncoloog en dan gaat het pas echt beginnen..