Radiotherapie 

Maandag ochtend gingen mn vader en ik naar Hoorn voor een intake bij de radiotherapeut. Had geen idee wat ik daarvan moest verwachten. Uiteindelijk kregen we een uitgebreide uitleg wat het inhield en wat de gevolgen konden zijn. Ook weer een discussie over wel of niet een amputatie. Maar wel een duidelijke uitleg met feiten en redenen waarom om te besparen. Toch nog maar eens over nadenken gelukkig heb ik nog even de tijd daarvoor.. Werd nog even door de CT-scan getrokken om te bepalen waar het precies zat voor wanneer het bestralen begint. Confronterend dat dat er straks nog achteraan komt. Maar het gaat (hopelijk) voor zorgen dat het niet meer terug komt.

Genetisch onderzoek 

Dinsdagochtend werd ik gebeld door de klinisch specialist van het VUmc met de uitslag van het genetische onderzoek. Ik draag geen genetische aanleg mee!! Whoehoehhh!! Wat een opluchting! Nou ja ik heb dus gewoon botte pech!! Gelukkig maar, want dat betekent dat ik het ook niet door heb kunnen geven aan mijn kids! Wat nog een grotere opluchting is! 

Haarwerk

In 6 weken tijd was ik niet alleen mijn werk en mijn haar verloren, maar ook mezelf. Mijn kracht is aanzienlijk afgenomen en als ik in de spiegel keek dan herkende ik mezelf niet meer. Ik zag een vrouw met lege ogen en opgeblazen gezicht. Ik zag een patiënt en niet langer Karlijn. Ik zag niet de strijdlustigheid die ik aan het begin zo sterk voelde. Vanaf het moment dat de chemo begon had ik al haarpijn. En afgelopen dinsdag begonnen de eerste haren en wenkbrauwharen al los te laten. Het berichtje van Fiona's kapsalon kwam als geroepen; ik mocht mijn haarwerk komen halen! Woensdagmiddag reden Heleen en ik naar haar toe. Toen ik het haarwerk op had en in de spiegel keek veranderde alles weer! Ik zag ineens mezelf weer terug lachen en kon alleen maar stralen. Heleen zei 'Ik zie ineens weer lichtjes in je ogen!' En zo voelde het ook! Ik herpakte het bijna gedoofde vuurtje en het laaide het weer op! Jeetje wat kan dat een onwijs verschil maken zeg!! Op mijn verzoek haalde Fiona de tondeuse over mijn hoofd, want het haar wat er nog zat jeukte vreselijk en deed zeer, bovendien wilde ik dat toch aan niemand laten zien, want het klopte niet bij mij. Toen ik in de spiegel keek om mijn kale hoofd te bekijken, was dit absoluut niet confronterend, wat ik wel verwacht had. Het klopte. Het klopte en gaf kracht. Ik voelde me stoer en onoverwinnelijk, want hé dit hoort nu eenmaal bij mij nu! Tuurlijk leuk is anders, maar het was nu eel mijn keuze om de tondeuse eroverheen te halen en dat gaf een soort powerboost. En nu heb ik een prachtig haarwerk wat ik op kan zetten om even géén patiënt te zijn, als ik bijvoorbeeld ergens heen ga op mijn goede dagen of gewoon omdat ik zin heb om me even mezelf te voelen.