Let's get better

De eerste chemo kuur

7 juni was het zover. We waren klaar (of nou ja werden geacht dat te zijn) voor mijn eerste kuur. Ik had mijn eerste misselijkheidscapsule achter de kiezen en de nodige zenuwen in mijn lijf. "Kev, Let's go and smash this fucker!"

De meesten van jullie kennen mij genoeg om te weten dat ik toch wel enigszins fobisch ben voor prikken. Dus het infuus was niet iets waar ik naar uit keek. We werden direct warm ontvangen door Hetty. De verpleegkundige die ons tijdens de kuren gaat begeleiden en helpen. We mochten kiezen of we de eerste keer een eigen kamer wilde want er was er toch 1 vrij. Nou dat wilde we maar al te graag natuurlijk want zo'n eerste keer is best spannend en dan wil je liever geen vreemde ogen naar je hebben starten. 

Eenmaal geïnstalleerd en voorzien van koffie en thee, mocht ik op het bed gaan liggen en kreeg ik een warme doek over mijn had om mijn aderen te stimuleren. Hetty kan goed prikken, wat erg fijn is, want ik word normaal al blauw laat staan de komende maanden met een nog groter gebrek aan witte bloed lichaampjes.. Het infuus was zo geplaatst, hoewel het nog steeds niet mijn hobby is viel het me mee. Eerst de natrium erdoorheen om te spoelen en vervolgens een zakje met dexamethason (weer voor misselijkheid). Ondertussen werden we uitermate goed verzorgd door de vrijwilligster (namen ben ik niet zo goed in!) wast een lieverd is dat! We kregen drinken en ze kwam met een hele schaal lekkernijen! Een hemelse karamel brownie, wat een feestje. Nou ja wel als je daar ligt voor die reden.. Daarna kreeg ik een ijsje van Hetty, want dat zou het afbreken van mijn slijmvliezen verminderen tijdens het chemo enfuus. En daar kwam dan het rode gif.. wat ook daadwerkelijk voelde als gif! Ik voelde het mijn aderen instromen op zoek naar iets om te slopen! Wat zeer deed maar gek genoeg ook het vlammetje in mij nog meer aanwakkerde! Vreet em op daarbinnen!! Ik was wel heel blij dat dat er na een kwartier in zat en weer even flink doorgespoeld werd met de koude natrium! maar toen kwam de cyclofamide. Mijn voorhoofdholte leek te ontploffen! Alsof de neusspray te hard en diep naar binnen gejast was! Een metaalachtige smaak kreeg ik er niet van, wel was de appel daarna heeft vreemd van smaak..

Het zat erin. We mochten naar huis. De eerste zat erop. Althans die was nu begonnen. 

Mijn energie lag vrijwel direct lager en ik was dizzy alsof stoned was. mijn maag voelde alsof ik nèt dat ene biertje teveel had gedronken.. Thuis ben ik gelijk gaan liggen want ik kon niet meer. Ik was letterlijk lamgeslagen en dat terwijl ik van te voren dacht; we gaan lekker op de fiets, zo blij dat ik daarop teruggekomen was. De eerste dag was ik nergens. 'S middags moesten we om 14.00 inbellen met het VUMC voor de uitslag van het gen onderzoek, dit bleek een teleurstelling, want die uitslag had ze nog niet, volgende week pas. Dit was alleen een intake. Ik wordt wel getest op alle mogelijke hormonale aanleg, dat is fijn! 8 verschillende mogelijkheden worden gekeken en hopelijk uitgesloten! Tijdens het gesprek kreeg ik last van milde weeën, jawel dat kan dus blijkbaar! En last but not least!! Ik voelde steken in mijn tietmor (Ferron's prachtige synoniem voor tumor). "whooehooe! Er wordt geknokt daarbinnen!!!"

De volgende ochtend was ik na een redelijk goede nacht een stuk fitter! Ben zelfs een eitje gaan bakken voor Regan en met de kids mee naar school gewandeld, zei het in een veel slomer tempo dan normaal ;)  Nog even bijgekletst met mijn schoonzus, die ook Regan dr juf is en toen weet terug naar huis gesluimerd. 'S middags kwam de verpleegkundige van de mammapolie langs voor een injectie om het beenmerg te stimuleren. "Daar kun je je ook behoorlijk grieperig van gaan voelen, wel tot een dag of 6." zei ze. "Joepie jas er maar in!" Ze was behoorlijk onder de indruk van het feit dat Hetty geen blauwe hand had achter gelaten. "Vervelend infuus is dat. Ze kan er wat van!" En dat klopt, want is niets aan te zien!

En vandaag? Weer lamgeslagen, want ik maak er de gewoonte van om om 4.30 wakker te worden en niet meer te kunnen slapen.. inderdaad het grieperige gevoel dat nu naar boven komt. Maar hey! Het krijgt me er niet onder. Ik wist dat ik ziek moest worden om dit te kunnen verslaan. En hoe zieker ik nu word, hoe harder er daarbinnen gevochten wordt! Het maakt me beter! Ja het is gif en ja ik voel me niet altijd top! En ja ik zie er misschien belabberd uit voor de buitenwereld. Maar ik word beter! En ik blijf knokken! Dit krijgt me er niet onder! Nu ziek zijn betekend een toekomst met mijn mooie gezin!