Na de Tsunami

Mensen noemen het een rollercoaster of sneltrein, maar die vergelijkingen dekken de lading niet. Een rollercoaster is leuk en ga je voor je plezier in zitten.. Een sneltrein pak je als je ergens heen moet, als je een bestemming hebt, naar een zelf gekozen doel..

Hoe ik het voel is alsof er een Tsunami over je heen komt.. Ja bewust met hoofdletter, want zo ziet het er in mijn hoofd uit, als een Tsunami van behandelingen die zo snel over je heen raast dat je meegesleurd wordt en geen kant meer op kan. Het trekt je constant koppieonder en zuigt alle energie uit je lichaam en de kracht uit je spieren. Je enige mogelijkheid om dit te overleven is kop omhoog, naar adem happen en proberen nergens tegenaan te knallen..

Wanneer de Tsunami van behandelingen is uitgeraasd volgt het in slowmotion teruglopen van het water, langs het hele proces met alle emoties waar je eerder geen tijd voor had.. In dat teruglopende water bevind ik me nu. Te murv geslagen om naar de kant te zwemmen, waar de mensen van wie ik hou naar me staan te zwaaien en te roepen. Het is alsof iemand aan get begin de knop met emoties heeft uit gezet en deze nu vol open gedraaid heeft.. En terwijl ik in slowmotion langs alle beelden terug drijf voel ik de emoties bij al deze beelden, waar ik eerder geen ruimte voor had tegelijkertijd bij me naar binnen dringen.

De Tsunami neemt niet alleen jou mee, om je heen worden de mensen om wie je geeft mee gesleurd in de golf, die houden je hand vast of reiken je een vlot aan om even op te leunen, door kaartjes, lieve pakketjes en bloemen te sturen en op die manier helpen ze je erdoorheen en proberen ze je te beschermen om ergens tegenaan te knallen. Maar toen de goede uitslag kwam konden zij op de kant klimmen. De golf was uitgeraasd en ze kunnen met een goed gevoel verder, want ik ben aan het einde van de Tsunami..

Maar ik bereik de kant niet. Ik drijf op de teruglopende beweging van het water, langs dezelfde route als waar ik op de heenweg langs kwam. De mensen die ik lief heb kunnen niet bij me komen.. Ze staan aan de kant van het water, staan op een brug of zitten in een boot. Zij zijn blij.. Blij dat ik niet tegen een boom of gebouw aan geraasd ben. Blij dat ik het overleefd heb, blij dat ik 'beter' ben. Zij zien mij ontpannen drijven op het water terwijl mijn haar weer groeit en de kleur in mijn gezicht weer langzaam terug komt.. ik zie er weer gezond uit en lijk ontspannen. Ze kunnen met een gerust hart weer door. 

Maar ik kan het water niet uit. Ik zie er ontspannen en gezond uit aan de buitenkant, maar ik ben vanbinnen niet ontspannen. Ik gil en schreeuw het uit, maar krijg geen geluid over mijn lippen. De terugreis naar de zee moet je zelf doen en die reis gaat langzaam en duurt lang. Heel lang.. Het gaat gepaard met angst voor een nieuwe golf. Met verwerken van de verstopte emoties. Het leren omgaan met een gebroken en uitgeput lichaam. Een gerimpelde huid door het water. Een droomcarrière die ik moest laten gaan. Een eigen bedrijf dat ik moest stoppen. Een racefiets waar ik nauwelijks op kan fietsen.. Als er 2 gesprekken tegelijkertijd gevoerd worden volg ik geen van beiden, want mijn concentratie schiet te kort. Ik ben snel overprikkeld en vermoeid. Ik wil heel graag meevaren met de rest, maar dat gaat voor mij nu nog tegen de stroming in en misschien lukt stroomopwaarts wel nooit meer helemaal, maar ik zal een manier vinden om toch bij de kant te komen, al is het maar met 1 hand..

Ik leef! En ik geniet van alles wat ik wèl heb en kan. Mijn gezin, een fijne familie, mijn katten, onze lieve vrienden, een mooi huis met fijne buren. Ik haak, ik wandel, ik geniet van de natuur en ga me omscholen. Ik kom er wel, maar eerst moet ik terug drijven naar de zee en acceptatie vinden in het feit dat alles anders is..

Is er iemand in je omgeving die op de retour tocht is van de Tsunami, loop dan niet weg bij de waterkant, maar probeer je hand aan te reiken of een stok of roep iets liefs vanaf de kant. Of loop gewoon mee aan de waterkant, zodat degene die daar drijft weet dat je er bent en niet alleen terug drijft. Zodat hij/zij kan roepen om een vlot als diegene daar klaar voor is. Loop niet weg van de kant, omdat het er aan de buitenkant uitziet alsof diegene ontspannen drijft en het wel goed komt, die reddingsboei is nog steeds enorm hard nodig, ook als de 'drijvende' persoon tegen je zegt dat het goed gaat, want hij/zij heeft je al zo lang nodig gehad en wil of kan misschien niet toegeven dat dat nog steeds zo is. Wil niet tot last zijn. Of kan het niet uitspreken uit angst de controle over de emoties volledig te verliezen en koppieonder te gaan..