Here we go!

Bij de oncoloog 

Donderdagavond werd ik om half 9 nog gebeld door Stephanie, de verpleegkundig specialist oncologie, de volgende ochtend konden we al terecht. Ze vond dat we al vaak genoeg lang gewacht hadden de afgelopen weken, ze had ons ertussen geschoven. Ze wilde niet tot de volgende ochtend wachten ons dat te vertellen, want dan moesten we misschien vanalles regelen. Wat een topper die meid!! 

Woensdagochtend hebben we ruim 2 uur in het ziekenhuis doorgebracht. Eerst het gesprek bij de oncoloog en daarna mochten we onze praktische vragen (en daar hadden we nogal een lijstje van) aan de verpleegkundige stellen.

De oncoloog ging eerst natuurlijk het inmiddels bekende kennismakingriedeltje door, wie ze was en waarvoor we bij haar zaten. En toen de CHEMO. Ja in grote letters want zo klinkt het in mijn hoofd. GROOTS, giftig en eigenlijk (geef ik niet graag toe) doodeng! Ik krijg in totaal 16 kuren. Juist. Laat dat even binnenkomen. Zestien.

Eerst 2 maanden elke 2 weken, dus 4x2, zware therapie. Eigenlijk vreemd dat het zo genoemd wordt, want het is een zak gif wat je lijf in gaat, niks therapeutisch aan als je het mij vraagt. En daarna 3 maanden, dus 12 keer, een iets lichtere therapie. Uiteindelijk maakt het niet zoveel verschil qua zwaarte, want de ene kom ik 2 weken van bij en de andere een week. Komt dus op hetzelfde neer in de praktijk. Daarna hoopt ze dat de tumor niet meer zichtbaar is. Tussen de kuren in krijg ik een MRI om te kijken of het zijn werk al doet. "En wanneer kan ze ongeveer beginnen?" vraagt Kevin. "Wat mij betreft maandag." antwoord dr Conijn. Adem in adem uit. Dacht nog een week of 5 te hebben om alles te regelen. In mijn hoofd gebeurt er weer vanalles. Ik wilde nog afscheid nemen van de kinderen van mijn opvang, ik moet nog zoveel regelen.. De kinderen.. De was moet nog gedaan. De meest gekke dingen schieten als een hazewindhond door mijn hoofd.. Maandag CHEMO. Welke CHEMO ik krijg wordt ons allemaal uitgelegd en ben ik ook gelijk weer vergeten, gelukkig krijgen we een mapje mee waar alles in staat. Er wordt verteld over het enfuus wat ernaast komt te hangen, dat is een medicijn tegen de misselijkheid en zou energie moeten geven. En blijf vooral fietsen en wandelen en bewegen, dat helpt bij de verwerking van de CHEMO in het lichaam. Daar ben ik blij om, kan in elk geval op mijn geliefde fietsie blijven zitten. "Zullen gerust ook dagen zijn dat de afwasmachine uitruimen, al jou beweging is van die dag." en daar ging mijn geluksmomentje weer.. Mijn smaak gaat verdwijnen, mijn haar gaat uitvallen(ongeveer over 3 weken al) ik word chronisch moe.. Maar dan.. "Je krijgt de whole pakkage maar dit gaat jou wel beter maken! Ik hoop zelfs dat de tumor weg is tegen de tijd dat we aan de operatie toe zijn, zodat er hooguit nog wat microcellen gevonden worden in het weggehaalde weefsel" oooh wat wilde ik dat graag horen! Wat had ik dat nodig! Een arts die me ronduit zei: 'je wordt beter.' en niet alleen 'de kansen zijn goed'. Of ze nou gezien heeft dat ik die woorden nodig had om weer mijn positivisme terug te vinden of niet, dat kan me niet schelen. Het is gezegd en door een arts, zij heeft ervoor geleerd! Natuurlijk komt na de chemo nog de operatie, bestralen en hormoontherapie (oh ja die kwam er nog even bij), maar dit vooruitzicht maakt me weer zo strijdlustig, de rest kan ik ook wel hebben. Ook is ze het helemaal eens met het feit dat ik voor amputeren kies en niet voor borstbesparend, wat is dat verademend!! 

Waarom amputatie? 

Laat me dat even uitleggen, want dat lijkt voor een ander een keuze die ik maak uit angst of dat het nog niet helemaal duidelijk is wat het inhoudt. Iedereen zegt steeds 'dat is heel ingrijpend hoor, zou je dat nu wel doen?'. Ja!! Ik heb vanaf mijn 8e borstgroei en dat stopte niet. Toen ik in een dubbel D zat was ik nog geen 12. Ik werd daarmee gepest. Daarbij werd ik niet langer dan 1.59m en tegen de tijd dat ik 18 was had ik een F. Ik viel 20 kg af en niemand die dat zag, want ik zag er evengoed uit als een proppie door mijn lengte met zulke memmen. Toen ik kinderen kreeg groeide ze letterlijk de cup uit en kon ik alleen nog maar elastische voedingsbh's aan. Ik liet me na Ferron's geboorte opereren en kreeg een prachtige B cup op mijn 25e, wat was ik gelukkig! Vervolgens kreeg ik een nekhernia, omdat er plots zoveel gewicht was weggevallen en mijn lichaam geen tijd had dat te verwerken en drukte mijn wervels plots tegen elkaar. En nu heb ik een K3 in mn borst. Mijn hele leven heb ik al ellende van die dingen. Dus nee het is geen onbewuste keuze, het is niet een keuze uit angst. Het is een hele realistische keuze, waar ik geen 2 seconden over na hoef te denken, want ik ken de gevolgen van de operatie en op psychisch gebied kan het alleen maar rust geven.. Daarbij heeft het ook nog zijn voordelen, want bij een volledige amputatie, hoef ik waarschijnlijk ook niet bestraald te worden tenzij er toch microcellen in de oksel gevonden worden, maar dan alleen de oksel.. 

De afdeling 

We worden nog even in de wachtkamer geplaatst tot de verpleegkundige ons komt halen voor de praktische vragen. Ik had een lijstje van zo'n 5 A4tjes, dus de arts heeft de medische vragen daaruit behandeld, maar moet ook echt weer door (ze zal na ons gesprek wel een uitloop hebben haha). In de 5 minuten dat we in de wachtkamer zitten, heb ik al bedacht dat ik zondag een zoete inval wil voor de opvang kinderen en hun ouders, om het af te kunnen sluiten, dat ik zaterdag een terras (met bier!!) wil pakken met de meiden en dat ik nog voor de chemo start mijn haar geknipt wil hebben voor een haarwerk, want wil geen risico lopen dat er chemo deeltjes in mijn haar komen, waardoor het niet meer gebruikt kan worden. Onzin zo blijkt later.. Maar toch smiddags de afspraak gemaakt.. 

Met de verpleegkundige lopen we, nadat we alle vragen hebben gesteld en een berg folders mee hebben gekregen, naar de afdeling waar ik me vrijdag moet melden voor de intake en waar ik mijn chemotherapie zal gaan krijgen.. De stoelen staan in rijen achter elkaar 2 aan 2. En niet in een rondje zoals je in films altijd ziet. Ik zit daar ook maar 2 uurtjes per kuur en niet een hele dag zoals in films, dus op zich logisch. Het volgende dat me opvalt is de leeftijd, ik zie niemand van mijn leeftijd niet eens in de buurt, alleen maar ouderen (no effence ment). Ik hoor hier niet.. Kevin zei het ook al in de wachtkamer, we zijn veruit de jongste en dat is ons niet voor het eerst opgevallen, we hebben nog niemand gezien onder de 50.. Gelukkig haak ik graag, hoor ik er toch een beetje bij😉 

De marker plaatsen

Donderdag middag kon de marker geplaatst worden. Ik dacht nog 1 dagje 'normaal' te hebben maar helaas. Weer een bezoek aan de radiologie om daar een marker te plaatsen. Een marker is een ijzeren dingetje dat in de tumor geplaatst wordt om de plek te traceren als de tumor straks door de chemo verdwenen is🙏. Mijn zus was mee ter ondersteuning, dat was fijn! Kevin kon gewoon naar zijn werk en ik was niet alleen! Net voordat ik heen moest stonden onverwachts mijn vader en Vronica voor mijn neus, die waren vanaf hun vakantieplek terug gereden!! Wat ontzettend fijn om hen te zien!!! Dus goed vooruitzicht die zaten thuis weer op ons te wachten! De beste meneer de radioloog maakte mij wijs dat het prima zou gaan zonder verdoving, want de verdovingsprik zou meer pijn doen dan de prik zelf. Dar was dus bullshit! Waar de beste man even géén rekening mee gehouden had was het feit dat het nog beurs en blauw was van de biopte! Hij had duidelijk nog nooit zelf een naald in zijn tiet gehad.. Dat laat ik me dus nooit meer wijs maken, Auw!! Een volgende keer dat iemand me lek prikt doen ze dat maar mooi met verdoving!! Heb mn zus dr hand ook blauw geknepen volgens mij (sorry nog daarvoor Wil), was wel super blij dat je mee was en voor me relativeerde! Want toch knap lastig zo'n naalden fobie als je k3 hebt!