We zijn over de helft!

De Taxol kuren

De afgelopen 5 weken heb ik elke week een Taxol kuur gekregen. En het viel mee! Natuurlijk niet zo top als die 1e week, maar in elk geval stukken beter te doen als de eerste 4 AC kuren! Wat een verschil zeg! Ik heb wat meer energie en kan daardoor wat meer ondernemen. Natuurlijk wordt het elke kuur een stukje pittiger, want elke keer krijgt mijn lijf weer een tik, maar het is over het algemeen tot nu toe heel goed te behappen. En... WE ZIJN OVER DE HELFT VAN DE CHEMOTHERAPIE!!! 9 kuren heb ik erin zitten nu! De dexamethason (soort prednison, maar dan veel zwaarder) wordt afgebouwd. Dat betekend straks een minder opgeblazen koppie en minder vocht vasthouden🙏🏻. 

Tussentijdse controle 

6 september gingen Kevin en ik naar de oncologisch verpleegkundige voor een tussentijdse controle. De verpleegkundige was net als de oncoloog verbaasd over wat ze voelde en dat het zo ontzettend goed aan het slinken was. Zelfs zodanig dat ze vermoed alleen nog de marker te voelen. De MRI zal moeten uitwijzen of de tumor inderdaad weg is, maar de verwachtingen zijn hoog! Ook is de kans op eventuele achtergebleven micromonsters aanzienlijk kleiner hierdoor! Dat is iets waar ik al weken wakker van lig nu de operatie steeds dichterbij komt. Wat als er nog van van die ellendelingen zitten en het traject daardoor nog veel langer wordt.. Maar ik ben voor nu weer even gerust gesteld, want zit in het best denkbare senario waar ik 3 maanden geleden alleen nog maar van kon dromen! Bij de Taxol kuren is een van de bijwerkingen tintelingen in de zenuwuiteinden van je handen en voeten. Dit begint gemiddeld zo rond de 6e Taxol kuur(dat zou in totaal bij mijn 10 kuur zijn). Als hier niets aan gedaan wordt kan dit bijvend zijn, dus hier moet je heel allert op zijn en mag ik niet bij denken het gaat nog wel even, want dan gaat het ook nooit meer weg.. 
Deze tintelingen begonnen bij mij in mijn handen al eerder, rond mijn 3e Taxol kuur(7e kuur in totaal). Heel licht in het begin een beetje irritant bij het haken of als ik iets wilde vastpakken schoot het er even in het duurde ook slechts 2 dagen, dus nog niets aan de hand. Sinds de 4e kuur houdt het langer aan en nu sinds deze week echt pijnlijke steken in mijn vingers alsof er messen in gejast worden (typen gaat dan ook moeizaam en haken lukt helemaal niet meer) en ook mijn voeten beginnen te tintelen. dit houdt in dat ik moet gaan bellen naar het ziekenhuis, want dan wordt mijn kuur aangepast of uitgesteld. Het kan zelfs zijn dat ik uiteindelijk eerder zal moeten stoppen met de chemotherapie om blijvende schade te voorkomen. Dat is natuurlijk een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik super blij als ik klaar ben met de chemo, aan de andere kant is het dan wel genoeg geweest om alles weg te halen...

De oncoloog en oncologisch verpleegkundige denken allebei van wel en durven het aan om eerder te stoppen als dat nodig is. Blijvende schade aan je handen en voeten is natuurlijk ook niet echt een optie, omdat ik dan misschien een heleboel dingen niet meer kan doen. Blijft lastig hoor om zo de controle uit handen te moeten geven en te moeten vertrouwen om de ervaring en kunde van iemand anders..

Als de chemo straks klaar is komt er binnen 2 weken een MRI en na minimaal 5 weken de operatie. Ik moet dan eerst aansterken om infecties te voorkomen. Een week na de operatie krijgen we de uitslag of ze alles eruit hebben kunnen halen.

Ode aan de vriendschap

Ik wil even een enorme shout-out naar onze lieve vriendinnen! Wat hebben wij enorme steun aan hen! Vanaf dag 1 hebben ze naast ons gestaan en ons gesteund en opgevangen waar we dat nodig hebben. Niets is te veel gevraagd en als wij het zelf even niet meer weten pakken zij het voor ons op. Er werd de eerste 2 maanden toen ik echt bijna niets kon, gekookt, zodat Kevin zich daar niet ook nog mee bezig hoede te houden. Ze gingen mee naar de haarsalon. Ze waren er toen het geknipt moest worden, wat heel emotioneel was, maar door jullie toch dragelijker. Ze nemen me mee naar het terras , wandelen, de speeltuin, de markt, Alpaca's knuffelen, gaan mee naar het ziekenhuis voor de chemo of gewoon even gezellig thuis kletsen. Ik ben zo blij en dankbaar dat we zulke fijne vrienden hebben!

Wat ik vooral enorm waardeer en waar ik zo ontzettend blij van wordt in het hele bovenstaande stukje. Is dat jullie mij gewoon als mezelf blijven behandelen en niet als de zieke Kar. Er worden gewoon grapjes gemaakt (ja, natuurlijk ook over de borstkanker en de kale kop ;)) jullie vertellen me ook wat jullie bezig houdt en het gaat niet continu over het ziek zijn. Ik kan mijn verhaal kwijt als ik dat wil, maar als ik geen zin heb om het erover te hebben wordt dat ook gerespecteerd en als heel normaal gezien.   

Meiden ik hou van jullie! Dank dat jullie er zijn!

Knuffelen met Alpaca's