
Photo: Loïs
Inmiddels zijn we 2 weken verder sinds het nieuws dat ik mijn laatste chemokuur gehad had. Een hoop te verwerken en een hoop gebeurt in de tussentijd. Een tsunami van emoties! Had ook even nodig om het zelf een plekje te geven voordat ik hier een blog over schreef! Heb geprobeerd het voor jullie in chronologische volgorde op te schrijven, maar ben een beetje all over the place op het moment.
Maandag 4 oktbober het allerlaatste bezoek aan de chemopoli, nou ja laatste? Ik was natuurlijk het cadeautje voor mijn verpleegkundige vergeten (chemobrein), dus moesten toch nog een keer terug! De bloedwaarden waren goed genoeg, dus dat was fijn! Ik hoefde geen zakje bloed! Inmiddels hebben we ons iets meer verdiept in de neuropathie en wat blijkt, de duizeligheid heeft daarmee te maken, want je kunt dus last hebben van evenwichtsstoornissen en daarbij duizeligheid! We kregen afspraken mee voor 1 november en de datum van de MRI scan kregen we via de post, dat zou over ongeveer 2 weken plaatsvinden.
Maar... Ze lieten er geen gras over groeien, want de volgende ochtend al werd ik gebeld met 2 nieuwe afspraken data en de MRI was ingepland voor 8 oktober! Wow! Super fijn en wow! Dit gaat allemaal wel wéér in een tsunami tempo! Kan ik nog even ademen svp?
5 oktober nam ik het besluit mijn bedrijf, voor nu, definitief te beëindigen. Het besef kwam steeds meer bij me binnen, dat de bijwerkingen van de chemotherapie meer schade aanrichten dan ik van te voren had kunnen voorzien. Dat de concentratie problemen, de neuropathie ( die nog zeker een jaar kan aan houden, als het nog weg gaat) en de overgevoeligheid voor prikkels. Straks zullen sommige bijwerkingen misschien minder worden, maar dat je nooit meer helemaal de oude gaat worden is zeker. Nu elke keer als ik speelgoed tegen kom in huis, langs de bedjes loop of uit het raam naar de voortuin kijk is dit confronterend. Daarbij komt het nieuwe boekjaar in zicht en daar komen ook weer een hoop kosten bij om de hoek kijken. Het werk wat ik doe, is intensief, zowel lichamelijk als mentaal. Je moet je koppie er non stop bij kunnen houden en een onvermoeibare dosis energie hebben, want je hebt de verantwoordelijkheid voor kleine mensen. Dan kan je aandacht niet even verslappen of je koppie er niet helemaal bij zijn! Als ik niet meer op de volle 100 procent kan functioneren in dit werk, dan kan ik niet de kwaliteit bieden die ik wil bieden. Dit heeft me tot dit besluit laten komen. Voor nu. Met dikke tranen heb ik mijn lieve collega gebeld en daarna mijn lieve vraagouders gemaild. Het is voor nu even niet anders. Ik heb er prachtige nieuwe vriendschappen uit opgebouwd en de lieve kids kom ik zeker nog tegen❤! En wie weet kan ik het ooit in de toekomst weer oppakken. If you can dream it, you can do it. Maar voor nu moest ik deze droom even laten varen. Het maakt me enorm verdrietig, maar toch ook mijn schouders ietsje lichter. Ik heb de knoop die ik maar niet wilde onderkennen en me steeds liet struikelen doorgehakt.
De MRI op 8 oktober verliep niet geheel vlekkeloos. Ik ben nogal lastig te prikken heb ik me laten vertellen🤨. Gelukkig luisterden deze dames wel naar hun ervaringsdeskundige, namelijk de patiënt en haalde zij, nadat ze überhaupt geen aderen konden voelen de arts erbij. Die legde het infuus aan in mijn hand en zei nog even, 'Nou we gaan er maar vanuit dat hij nu goed zit' ehm sorry wat? De dames stelde mij gerust. Ze hadden er vertrouwen in, want de beste man kon heel goed prikken, maar zat vol grapjes. Op hoop van zegen dan maar! Wat ze er niet bij vertelde, was dat als je het infuus in je hand hebt, je de vloeistof erin voelt lopen, anders dus dan wanneer hij in je elleboogholte zit... Dus toen ik het mijn hand en pols in voelde stromen, dacht ik oh oh! Ik drukte op de bel en vroeg of ik het hoorde te voelen, want de vorige keer heb ik er niets van gemerkt. Ze zagen het contrast lopen op de beelden dus ik zei ' oke dan kunnen we door' maar.. Je ligt op je buik met je gezicht plat gedrukt in een soort massage stoel gat, dus heel verstaanbaar ben je niet en als er dan ook nog krijsende MRI geluiden om je heen zijn, wordt het helemaal onverstaanbaar. Ze dachten dus dat ik pijn had en in paniek was en zette de scan stil om bij me te komen. Woeps! Niks aan het handje met mij natuurlijk. Ik wilde alleen zeker weten dat die contrastvloeistof niet ergens in mijn knieën zou eindigen! Ze hoopte dat ze voldoende beeldmateriaal hadden voor de artsen om te beoordelen. Het zou dus nog even spannend blijven of ik dinsdag 12 oktober een uitslag zou krijgen. Of dat ik voor die tijd zou horen dat ik de vrijdag erop nog een keer de scan in moest, want 2 keer contrast geven tijdens een MRI mag niet.
Dinsdag 12 oktober samen met Kevin naar de arts. We hadden niets gehoord over de MRI dus mochten ervan uitgaan dat dat goed gelukt was. We deelden wat gezonde spanning, maar wisten allebei dat er iets gebeurd was door de chemo en dat uiteindelijk de uitslag na de operatie nog véél belangrijker is! Toch was het wel heel erg fijn om zeker te weten of de chemo had gedaan waar we op hoopten. En dat heeft het!! De tumor is niets meer van te zien op de scan en ook de klieren waren niet meer opgezet! Whoehoehoeoe!!!! Het heeft zijn werk gedaan! Het was niet voor niks!!
We zijn natuurlijk enorm blij met deze resultaten, maar ik merk in mezelf, dat ik er vrij neutraal onder ben en er nog niet echt van kan genieten ofzo. Misschien is het een soort van zelfbescherming? Ik weet het niet. Ik ben er natuurlijk nog niet. Ik ben wel enorm opgelucht dat de chemo niet voor jan doedel geweest is!aar denk dat ik pas echt weer durf adem te halen als ook de uitslag van de operatie positief is. En alle behandelingen klaar zijn. Stap 1 was succesvol! Nu door naar de volgende stap!
De operatie komt eraan! Dinsdag 19 oktober hebben we een afspraak bij de chirurg. Hopelijk kan ik dan wat meer te weten komen over alle mogelijkheden, de kans van slagen en de toekomstperspectieven van de verschillende operaties, want dit is waar ik natuurlijk al enorm mee bezig ben in m'n hoofd. Geen tijd om stil te staan, dat komt later! Koppie op en door!
We zijn natuurlijk wel even lekker saampies uit eten gegaan om dit goede nieuws toch vast voorzichtig een beetje te vieren!
14 oktober was onze trouwdag en zijn we alweer 13 jaar getrouwd, dus ook dat hebben we natuurlijk meegepakt! Kevin had heerlijk sushi geregeld, want je kan me niet blijer maken dan met sushi! Topper dat die man is! Waar zou ik nu staan zonder zijn eeuwige schouder om op te leunen? Juist! Zou plat op de grond liggen! Ben zo blij met jou lieverd! Weet dat je mee leest, dus deze is voor jou kanjer! Ik hou van jou van hier tot oneindig!
Een hele heftige emotionele tsunami dus afgelopen 2 weken! Maar gelukkig kunnen we met het hoofd omhoog en de schouders eronder door naar de volgende faces! De operatie, bestraling en hormoontherapie. Op naar het volgende hoofdstuk!
Ik heb wat nieuwe tabbladen toegevoegd. Een gastenboek, een haaktabblad en een fotoalbum. Loïs heeft namelijk een prachtige serie foto's van me gemaakt! Vond ik super spannend, want ben heel onzeker over mij (volle) lichaam momenteel, maar ze heeft het fantastisch gedaan en het is lang niet zo confronterend als waar ik bang voor was! Inmiddels krijg ik weer wat haar op mijn hoofd en elke dag komt er een beetje bij whoehoehoeoe!!! Neem gerust een kijkje in de nieuwe tabbladen en super leuk als je een berichtje achter laat in het gastenboek dan zie ik een beetje wie er mee lezen 😘
Reactie plaatsen
Reacties
Je bent een kanjer! Mooi van binnen en van buiten! Ik ben zo trots op jou!
fijn om weer iets van jullie te vernemen,
adem in en adem rustig weer uit👍
Hoi karlijn, ik wil je voor morgen(19oktober) heel veel succes wensen. En je bent een kanjer hoor samen met je lieve man Kevin en natuurijk jullie kinderen. Heel veel liefs karin en Noël
Wat een topper en een strijder ben je! Zo blij dat de chemotherapie geslaagd is! Op naar volledig herstel. Liefs Sharon