En door!

Photograph: Loïs 

Van chirurg naar chirurg.

We zaten even een paar weken in rustiger vaarwater. Ik ging me steeds ietsje beter voelen ( op de neuropathie na) Maar sinds de 19e hebben we niet meer stil gezeten. Zoals ik vorige keer al vertelde kon ik om een of andere reden nog niet echt blij zijn met de goede uitslag. Het stelde mij niet helemaal gerust. Nu weet ik waarom. Ik was mega zenuwachtig naar het gesprek van de chirurg toe. Hoe ging ik haar overtuigen waarom een volledige amputatie voor mij de enige juiste keuze was? Want dat was me de weken( nou eigenlijk maanden) ervoor al wel duidelijk geworden. Ik heb elke mogelijkheid overwogen en kwam toch elke keer weer terug bij volledige amputatie. Maar mocht dat wel nu ik het gen niet bij me draag en een volledige respons heb op de chemo ( zo wordt dat genoemd als de tumor niet langer zichtbaar is op de mri)? Ik wilde het denk ik niet aan mezelf of iemand toegeven, misschien om mezelf te beschermen. Want als ik een 'nee' kreeg moest ik door met de andere optie. En als ik aan mezelf toegaf hoe belangrijk die amputatie voor mij was, dan zou ik instorten als ik een 'nee' zou krijgen..

We werden ontvangen door dr. Bakker de assistent arts, want ik had tenslotte een goede uitslag en er hoefde alleen een uitleg over borst besparend gegeven te worden, tevens was er iets tussen gekomen en wilde ze ons niet te lang laten wachten. Na zijn uitleg barste ik als een waterval los. Ik wilde niet borstbesparend. Ik wilde een amputatie en wel aan beide borsten. Ik wil dit nooit meer. Ik ben er nog en dat wil ik zo houden. Ik wil dit niet meer voor mijn kinderen, niet meer voor Kevin en nee ook niet voor mezelf! Bovendien zitten die krengen me al mijn halve leven in de weg! Tot mijn verbazing en enorme opluchting werd ik geurst gesteld en mocht ik een volledige amputatie aan beide borsten. Ik had er goed over nagedacht dat was duidelijk en was heel zeker van mijn zaak. Ze vonden het zonde maar begrepen waarom en  het is tenslotte mijn lichaam. Ik moest wel beloven langs de plastisch chirurg te gaan en haar aan te horen over een eventuele reconstructie. Deze keer liep ik huilend van opluchting het ziekenhuis uit! Ik kon blij zijn met het resultaat! Met een arm van Kevin om me heen uiteraard.

Bij de plastisch chirurg werd ik wederom gerust gesteld over de reconstructie met prothesen. Dit is namelijk vele malen minder gevaarlijk dan de media je soms doet geloven. Natuurlijk gaat het soms mis, maar dat is met alles. En de kans dat het gaat lekken is veel kleiner dan de media laat voorkomen. Reconstructie uit eigen weefsel zag ik al niet zitten vanwege extra littekens en er bleven daarin ook weinig mogelijkheden over ivm de littekens die ik al heb. Een voordeel van die littekens is dat ze degene die al op mijn borsten zitten door de borstverkleining, kunnen gebruiken tijdens de operatie en er nu dus, behalve het litteken voor de poortwachterklier geen extra littekens bij komen! Ook daar kwam ik dus opgelucht het ziekenhuis weer uit.

Maar toen kwam de planning voor de operatie! Van oh dat duurt nog wel een week na jullie vakantie voordat we zover zijn. Is de geplande datum ineens 16 november al, dat is de dinsdag na ons weekje weg (waarvandaan ik nu mijn blog af schrijf). We kwamen weer in die stroomversnelling terecht..

De voorbereiding.

Afgelopen donderdag was ik het even helemaal kwijt. Ik was al de hele week ziekenhuis in ziekenhuis uit en die dag had ik 2 gesprekken elders en 2 telefoon gesprekken met de mammapoli en 3 telefoon gesprekken gehad met het anesthesiologisch team. De mammapoli omdat het informatiegesprek over de operatie gepland stond in de middag voor de operatie, dat was me toch wat laat voor een voorbereidend gesprek. Deze werd verplaatst naar telefonisch, tijdens onze week weg (gisteren dus). Er werd me vanalles verteld over drains, spieren, onderzoek, prothesen, bloedgroep, ruggenprik, pijn, weken lang weer niks kunnen.. Pff.. Mijn hoofd was/is vol en zie er enorm tegenop. Maar vooral de afspraak 2 weken later. DE AFSPRAAK. Die alles bepalend is.. 

En dan over 3 tot 6 maanden nog de andere kant, want ivm de nasleep van de chemo en daarnaast symmetrie doen ze er 1 tegelijk, natuurlijk eerst de zieke borst. 

Nou jullie zijn weer even op de hoogte van wat ons bezig houdt. Wij gaan even lekker ontbijten en nog even een paar dagen genieten met zn 2e van onze heerlijke vakantie,  ondanks de continuë spanning in mijn achterhoofd! 

Liefs, K2